Oleguer. Αυτός που δεν πέταξε ποτέ λευκή πετσέτα

29 Απριλίου 2007. Βρίσκομαι στην Βαρκελώνη. Η Barca παίζει στο Camp Nou με την  Levante και θέλει μόνο νίκη για να μπορέσει να συνεχίσει να διεκδικεί το πρωτάθλημα.  Η ομάδα δεν δείχνει (και δεν είναι) στα καλά της.

Ωστόσο με όλα της τα αστέρια επί σκηνής (Ronaldinho, Eto'o, Messi, Deco, Xavi, Iniesta, Puyol) αισιοδοξώ, ότι θα παρακολουθήσω μια χορταστική παράσταση άλλωστε - διάολε, με την Levante παίζουμε - σκέφτομαι, ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να εξηγήσω στη γυναίκα μου, που είχε τον ρόλο του οπερατέρ, ποιος είναι αυτός “με τις μακριές μπούκλες” που “μοιάζει σαν να τρέχει μόνο αυτός μέσα στο γήπεδο” όπως μου έλεγε και αναφερόταν φυσικά στον μεγάλο Puyol. Η ομάδα όμως για ακόμη ένα παιχνίδι, δεν παίζει καλά. Ο Eto'o ανοίγει το σκορ, όμως ο κόσμος γύρω μου μουρμουρίζει, ενώ όταν η μπάλα πηγαίνει στα πόδια του Ronaldinho, οι μουρμούρες γίνονται αποδοκιμασίες!

Ξαφνικά επικρατεί πανζουρλισμός και το γήπεδο σείεται από ένα σύνθημα: Ου-ου- Ουλεζέ!. Προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει, καθισμένος πίσω από την εστία, που παλαιότερα φιλοξενούνταν οι Almogavers, πιάνω με την άκρη του ματιού μου, τους αναπληρωματικούς της Barcelona να προθερμαίνονται. Ένας απ’ αυτούς, σηκώνει το χέρι και χαιρετάει τον κόσμο. Γι’ αυτόν γίνεται λοιπόν όλη η φασαρία. Συνειδητοποιώ ότι το «Ουλεζέ» των Καταλανών, απευθυνόταν σ’ αυτόν που στην Ελλάδα είχα μάθει να προφέρω Ολεγέρ. Oleguer Presas. Γεννημένος στο Sabadel της Βαρκελώνης, ο Oleguer εντάχθηκε στην 2^η ομάδα της Barca το 2001 και έκανε ντεμπούτο στην πρώτη το 2003, καταγράφοντας μέχρι το καλοκαίρι του 2008 (όταν και έφυγε με προορισμό τον Ajax) 127 συμμετοχές με την blaugrana φανέλα. Παρουσιάσθηκε αρχικά ως ένας φέρελπις κεντρικός αμυντικός, όμως οι συνθήκες τον έφεραν στο δεξί άκρο της άμυνας, καθώς ο Βραζιλιάνος Belletti, που προοριζόταν για εκείνη τη θέση, ταλαιπωρούνταν από συχνούς τραυματισμούς. Σε μια ομάδα που (και) τότε, ξεχείλιζε από ταλέντο, ο Oleguer ήταν το μόνιμο θύμα ειδικών και μη, καθώς η τεχνική του κατάρτιση δεν ήταν και το.. φόρτε του. Ομολογώ ότι και προσωπικά έχω γκρινιάξει για μια άτσαλη σέντρα του ή μια άστοχη πάσα.

Μαχητικός όμως και πεισματάρης, έβγαζε πολλές φορές τα κάστανα από την φωτιά για λογαριασμό των ακριβοθώρητων συμπαικτών του, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι στον τελικό του Champions League, τον Μάιο του 2006 στο Παρίσι, ξεκίνησε στην βασική ενδεκάδα των μετέπειτα πρωταθλητών Ευρώπης. Ταλέντο δεν είχε. Δεν πέταξε ποτέ όμως λευκή πετσέτα. Την χρησιμοποιούσε μόνο για να σκουπίζει τα κιλά ιδρώτα που έχυνε, για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις υψηλές απαιτήσεις της ομάδας. Ο κόσμος τον εκτίμησε γι’ αυτό. Για άλλον λόγο όμως τον αγάπησε. Βλέπετε, ο Oleguer υπήρξε (και παραμένει ακόμα) ένα βαθιά σκεπτόμενο και μορφωμένο άτομο, που τις ιδέες και τις απόψεις του δεν δίσταζε ποτέ να τις εκφράζει με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Το 2006, δημοσιεύει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “O δρόμος προς την Ιθάκη” όπου, μεταξύ άλλων, κατακρίνει τις ισπανικές κυβερνήσεις, για την ανάμειξη τους, στους δύο πολέμους του «Κόλπου». Δεν κρύβει την υποστήριξη του για την ανεξαρτησία της Καταλονίας και καλείται μάλιστα από τους Zapatistas στο Μεξικό, για να συμμετάσχει εκεί σε ένα συμβολικό ποδοσφαιρικό αγώνα.

Η αρχή του τέλους του Oleguer, όσον αφορά την θητεία του στην Barcelona, έρχεται τον Φεβρουάριο του 2007. Το άρθρο του, που δημοσιεύεται στην Βασκική εφημερίδα Bernia και στο οποίο αμφισβητεί την νομιμότητα του ισπανικού κράτους και την ισπανική δικαιοσύνη, φέρνοντας για παράδειγμα τον Βάσκο (μέλος του ΕΤΑ) Inaki de Juana Chaos, ο οποίος φυλακίστηκε, χωρίς επαρκείς αποδείξεις, για την δολοφονία 25 ανθρώπων, προκαλεί μετασεισμικές δονήσεις.

Laporta και Rijkaard τον κατακρίνουν, η Kelme (χορηγός του) τον εγκαταλείπει και σε όποιο γήπεδο, καστιγιάνικων καταβολών αγωνίζεται, ο κόσμος τον αποδοκιμάζει έντονα. Ο ίδιος δηλώνει: -Οι αποδοκιμασίες που δέχομαι, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που πέρασαν τόσοι άνθρωποι που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν άδικα. Αν κάτι με ενοχλεί, είναι πως οι περισσότεροι που με κατακρίνουν, δεν έχουν διαβάσει καν το άρθρο μου..

Ωστόσο τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Το καλοκαίρι του 2008, η Barca ξεφορτώνεται τον Oleguer, που οι αυθεντικές του απόψεις ενοχλούν χορηγούς που πληρώνουν την ομάδα και ανθρώπους που ευαγγελίζονται αρχές, στις οποίες τελικά φαίνεται πως δεν πιστεύουν… Μεγάλος ποδοσφαιριστής; Όχι δεν υπήρξε ποτέ του. Γνήσιο τέκνου του Βαρκελωνισμού όμως, ήταν σίγουρα. Και αυτό τελικά ίσως να είναι και το σημαντικότερο.