Συγνώμη Abi για δεύτερη φορά

Δεν έχω απολύτως καμία πρόθεση να κάνω φτηνή σπέκουλα, εκμεταλλευόμενος μια από τις πιο δύσκολες – συναισθηματικές στιγμές που έχει ζήσει αυτός ο σύλλογος. Δεν πρόκειται όμως σε καμία περίπτωση να πνίξω όλα αυτά, που αυστηρώς προσωπικά μιλώντας, ένιωσα χθες, βλέποντας τον Eric Abdal να ανακοινώνει την αποχώρηση του από την Barca. Εάν το έπραττα, τότε δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές.

Δεν είμαι ο πρώτος, μάλλον θα έλεγα ότι είμαι ο τελευταίος που θα είχε το δικαίωμα να μιλήσει για αυτή την σπουδαία προσωπικότητα, αφού όταν τον Σεπτέμβρη του 2011 και μετά την 1^η περιπέτεια της υγείας του, τέθηκε το θέμα της ανανέωσης του συμβολαίου του, είχα εκφράσει την δυσαρέσκεια μου ορμώμενος από δημοσιεύματα της εποχής, που ήθελαν την συμφωνία να κολλάει σε χρονική διάρκεια και απολαβές. Το μνημείο βλακείας που είχα χτίσει με τα ίδια μου τα χέρια, στην χειρότερη στιγμή μου από τότε που ξεκίνησα να αρθρογραφώ, το τόνισα πρώτος εγώ, σε μετέπειτα τοποθέτηση μου, προσπαθώντας να εξιλεωθώ με το δικό μου mea culpa απέναντι στον Abi. (μπορείτε να το θυμηθείτε ΕΔΩ).

Δεν περίμενα λοιπόν, ότι θα ερχόταν η ημέρα που θα ένιωθα την ανάγκη να του πω ξανά ένα ταπεινό συγνώμη, αυτή την φορά, όχι για κάτι που έπραξα εγώ, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο τον αποχαιρέτησε ο σύλλογος που υποστηρίζω, ο σύλλογος που με εκφράζει. Είδα δύο φορές την συνέντευξη Τύπου. Την 1^η φορά σε ζωντανή μετάδοση και μια 2^η με αγγλική περιγραφή, από το επίσημο site του συλλόγου, προσπαθώντας έτσι αρχικά να διαβάσω την γλώσσα του σώματος, των εκφράσεων και εν συνεχεία να ακούσω τα όσα ειπώθηκαν αυτολεξεί.

Τα συναισθήματα που ένιωσα, εμπεριείχαν συγκίνηση για τον ολοφάνερα συντετριμμένο Αβι και οργή για την κακοστημένη παράσταση που σκηνοθέτησαν οι υπεύθυνοι επικοινωνίας του συλλόγου. Ένα πάνελ, ένα τραπέζι με τρεις ανθρώπους. Το τιμώμενο πρόσωπο στην άκρη του τραπεζιού, όπως είχε γίνει και πέρυσι με τον Pep. Ο πρόεδρος πρέπει να κάθεται πάντα στο κέντρο… Στην άλλη άκρη ο τεχνικός διευθυντής, που προσπαθώντας να αποφύγει την ουσία των ερωτήσεων, άθελα του έδωσε το συγκλονιστικό στίγμα: «Όταν πήγα να τον δω στην κλινική μετά την επέμβαση του, τραγουδούσε και μου είπε: Θα επιστρέψω!» λέει ο Zubizarreta που νωρίτερα έχει δηλώσει ότι δεν θέλει να μιλήσει για «αθλητικές αποφάσεις.»

Αθλητική απόφαση ήταν λοιπόν η μη ανανέωση του συμβολαίου του Abidal? Που θα κόστιζε πόσο στον σύλλογο, αν τελικά δεν μπορούσε να αγωνιστεί? Τα λεφτά του συμβολαίου του ίσως, ναι. Αλήθεια πόσο θα κοστίσει αν (ο μη γένοιτο) ο Tito αναγκαστεί να λείψει ξανά για 6 μήνες στην Νέα Υόρκη? Την χρονιά ολόκληρη ίσως? Αθλητική απόφαση λοιπόν? Την ανακοίνωση ότι δεν συνεχίζει στον σύλλογο, του την έκαναν ο Zubizarreta με τον Bartomeu. Δηλώσεις Bartomeu 22 Δεκεμβρίου 2012: «Το νέο συμβόλαιο του Abidal είναι έτοιμο και μόλις παίξει το πρώτο του παιχνίδι, θα πέσουν και οι υπογραφές.» ΝΕΕΣ δηλώσεις Bartomeu 18 Απριλίου 2013: «Θεωρούμε τον Abidal παίκτη. Δεν τον υπολογίζουμε για εξωαγωνιστικό πόστο»

Ο λόγος περνάει στον Abi. Προσπαθώ εκνευρισμένος να διακρίνω την μορφή του, πίσω από τις υπερυψωμένες οθόνες που έχουν στηθεί αδιάκριτα στο τραπέζι και από τις οποίες περνάνε τα λογότυπα των χορηγών.. Δεν λέει πολλά, δεν μπορεί εξάλλου. Οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων όμως αποκαλύπτουν όλη του την ειλικρίνεια.

«Είχα δύο στόχους: Να παλέψω για να καταφέρω να δω τις δυο κόρες μου να μεγαλώνουν και να καταφέρω να αγωνιστώ ξανά!»

«Ήθελα να μείνω στην Barca, αλλά σέβομαι την απόφαση του συλλόγου.»

«Δεν έχω προτάσεις αυτή την στιγμή. Το πιο σημαντικό τώρα, είναι ο τελευταίος αγώνας. Αν το αφεντικό μου δώσει μερικά λεπτά συμμετοχής..»

Απανωτές γροθιές στο στομάχι.. Ποιος μπορεί να αναγκάζει έναν άνθρωπο που νίκησε δύο φορές τον θάνατο, να παρακαλάει για μερικά λεπτά συμμετοχής στο φινάλε του? Ποιος έχει το δικαίωμα να του στερήσει την ευκαιρία να αποσυρθεί, φορώντας την φανέλα της ομάδας που αγάπησε, που τον στήριξε, αλλά που την τελευταία στιγμή κατάφερε να μουτζουρώσει όλη εκείνη την εκπληκτική αντιμετώπιση που του προσέφερε;  

Μόνη όαση στην παραφωνία, η παρουσία των συμπαικτών του. Έμοιαζαν να είναι οι μόνοι που καταλάβαιναν την ένταση της στιγμής. Είναι σίγουρα οι πρώτοι που πήραν ένα συγκλονιστικό μάθημα ζωής από τον περήφανο αγώνα για επιβίωση, του συνοδοιπόρου τους.

Ο Abidal δεν ήθελε να παραμείνει στην Barca για να παίζει 50 αγώνες τον χρόνο. Ήθελε να μείνει για να τελειώσει την καριέρα του εκεί που του χτύπησε την πόρτα ο θάνατος και αυτός με μια θαρραλέα σπρωξιά, του την έκλεισε στα μούτρα. Η καλύτερη Barca όλων των εποχών, δεν θα ήταν ποτέ η ίδια, χωρίς την δική του παρουσία. Δεν φεύγει από τον σύλλογο ένας ακόμη παίκτης, αλλά ένα κομμάτι από την ίδια του την ψυχή.

Ποια είναι τελικά η επόμενη ημέρα? Νίκες και τίτλοι με κάθε κόστος? Τα γελάκια του Rosell και του Zubzarreta σε μια στιγμή της εκδήλωσης, με τον Abi δίπλα τους να παραμένει χαμένος στις σκέψεις του, δίνουν καθαρά την ανορθογραφία της στιγμής. Ανοίγω αμήχανα το email μου. Έχω τυποποιημένο μήνυμα από το FC Barcelona: «παραγγείλετε πρώτοι την φανέλα με το όνομα του Neymar». Ο χρόνος είναι χρήμα. Πιτσιρικά Βραζιλιάνε, έχω αρχίσει στ’ αλήθεια να σε συμπαθώ. Είσαι ο τελευταίος που φταίει για αυτή την κατάσταση. Τα νέα ήθη, γίνονται ακόμη πιο νέα; Eric Abidal, για δεύτερη φορά νιώθω την ανάγκη να σου ζητήσω συγνώμη. Συνεχίζεις να μας κάνεις όλους σοφότερους ή τέλος πάντων, λιγότερο βλάκες.